Whisky Dalmore Luceo 0,7l

Whisky z ekskluzywnej serii Fortuna Merita, na którą składają się trunki finiszowane w szczególnie cennych beczkach znajdujących się w posiadaniu gorzelni Dalmore. Beczki pochodzą z winiarni Bodegas González Byass, która współpracuje z Dalmore od ponad 100 lat.

Dalmore Luceo wyróżnia się niepowtarzalną słodyczą, która w lwiej części wynika z finiszowania trunku w beczkach po sherry Apostoles typu palo cortado. Palo cordato łączy pewne cechy oloroso, choć nie jest aż tak bogata, z pewnymi cechami amontillado, którą przypomina żywą soczystością. González Byass Apostoles to sherry szczególnie cenna - oznaczona jako Vinum Optimum Rare Signatum (VORS), co w nomenklaturze producenckiej oznacza trunek ponad trzydziestoletni. Kolor: brunatny z ciemnozłotymi refleksami. Zapach: niebezpośredni i dość subtelny; dużo nut orzechowych, zwłaszcza tłuczonych orzechów laskowych i migdałów, a także marcepana. Nieco tytoniu i słodzonej kawy, w tle gałka muszkatołowa, imbir i ciasto wiśniowe. Smak: świetnie wyważony, słodko-goryczkowy i niesamowicie bogaty. Wiśnie w syropie i rodzynki, które natychmiast ustępują pola kawie, do tego mnóstwo prażonych orzechów, pomarańcze, kakao, syrop klonowy i cykoria. Całość jest zawiesista, ma w sobie coś z przecieru jeżynowego, a także lekko pikantna. Finisz: raczej krótki z nutami imbiru, kakao, rozgrzewającego cynamonu i białego pieprzu.

Edycja kolekcjonerska, która zainteresuje wielu koneserów.

* * *

Gorzelnię Dalmore założył w 1839 roku Alexander Matheson, który wcześniej zbił fortunę na handlu dalekomorskim. Jako jeden z partnerów w spółce Jardine, Matheson & Co, która uformowała się w roku 1832, Matheson miał olbrzymi udział w rynku opium - zwłaszcza jeśli chodzi o przemyt tego narkotyku do Chin - wcześniej całkowicie kontrolowanym przez Brytyjską Kompanię Wschodnioindyjską. Gorzelnia przeszła na własność rodziny Mackenzie w 1878 roku i znajdowała się w jej rękach aż do roku 1960, kiedy to biznes wykupiło przedsiębiorstwo Whyte & Mackay. W międzyczasie Dalmore czekały ciężkie chwile: w 1917 roku gorzelnia została przerobiona na fabrykę ładunków wybuchowych, zarządzaną przez Royal Navy, a uszkodzenia spowodowane tym wymuszonym przebranżowieniem okazały się na tyle poważne, że powrót do poprzedniej działalności trwał kilka lat. Po tym, jak Dalmore znalazła się w rękach Whyte & Mackay, jej głównym zadaniem stało się dostarczanie whisky do popularnego blendu W&M, a całą resztę ograniczono do minimum. Dość powiedzieć, że z single maltów ostała się jedynie wersja 12-letnia, nieszczególnie zresztą ceniona. Jednocześnie jednak gorzelnię rozbudowano, podwajając liczbę aparatów destylacyjnych (z 4 do 8).

Początek XXI wieku przyniósł jednak zasadniczą zmianę sytuacji. W krótkim czasie pojawił się cały szereg starszych trunków (Dalmore 15 YO, 18 YO, 25 YO), do którego dołączyły edycje specjalne, takie jak King Alexander III czy Cigar Malt. Przyznano im szereg wyróżnień i prestiżowych nagród. Dalmore wyszła z cienia W&M i stała się jedną z ciekawszych gorzelni w Highlandach. Położona na skraju miasteczka Alness, bezpośrednio nad zatoką Cromarty, blisko malowniczej rzeki Averon, dysponuje świetnym zapleczem technicznym i idealnymi warunkami do magazynowania whisky. Na wyposażeniu gorzelni znajdują się 4 kolumny destylacyjne i 4 aparaty do destylacji kotłowej: trzy mają tę samą pojemność, czwarty jest dwukrotnie większy. Taki stan rzeczy nie jest bez wpływu na proces produkcji i w rękach niewystarczająco doświadczonego gorzelnika może doprowadzić do katastrofy, zmieniając smak alkoholu na ostatnim etapie destylacji. Szczęśliwie w Dalmore rządzą powtarzalność, ciągłość i konsekwencja. Whisky powstaje z lokalnego słodu, poddawanego 50-godzinnej fermentacji. Nowe destylaty zawierają 69-72% alkoholu, w momencie beczkowania - 63,5%. Magazyn znajduje się tuż nad poziomem morza, co stwarza optymalny mikroklimat, w którym whisky starzeje się wyśmienicie.

Poroże w logo Dalmore nawiązuje do rodzinnej legendy klanu Mackenzie. W 1263 roku wódz klanu miał podobno wykazać się nie lada męstwem, ratując króla Aleksandra III podczas polowania, gdy na monarchę rzuciło się oszalałe zwierzę. Bohater otrzymał w nagrodę tytuł szlachecki. Legenda ta jest najprawdopodobniej spreparowana, a wyszła od Francisa Humberston Mackenzie. Jej artystyczną wizję możemy zobaczyć na słynnym obrazie Colina Fitzgeralda (1786), który znajduje się w szkockiej National Gallery.